زندگی عاقلانه

سیر، یک روز طعنه زد به پیاز *** که تو مسکین چقدر بد بویی!
گفت، از عیب خویش بی‌خبری *** زان ره از خلق، عیب میجویی
گفتن از زشترویی دگران *** نشود باعث نکورویی
تو گمان می‌کنی که شاخ گلی *** به‌صف سرو و لاله میرویی
یا که همبوی مشک تاتاری *** یا ز ازهار باغ مینویی
خویشتن، بی‌سبب بزرگ مکن *** تو هم از ساکنان این کویی
ره ما، گر کج است و ناهموار *** تو خود، این ره چگونه میپویی
در خود، آن به که نیک‌تر نگری *** اول، آن به که عیب خودگویی
ما زبونیم و شوخ جامه و پست *** تو چرا شوخ تن نمی‌شویی